Okuma süresi: 3 dakika
Bir sabah kamuoyu, Karadeniz üzerinden gelen bir insansız hava aracının Türkiye hava sahasında tespit edildiğini ve bir F-16 tarafından etkisiz hâle getirildiğini öğrendi.
Dakikalar içinde sosyal medyada aynı cümle dolaşıma sokuldu:
“Bu nasıl hava savunması?”
Oysa asıl sorulması gereken soru bu değildi.
Asıl soru şuydu:
Bir devlet, gökyüzünde gördüğü her şeyi refleksle vuran bir yapı mıdır; yoksa neyi gördüğünü anlayan, tanıyan, izleyen ve doğru anda müdahale eden bir akla mı sahiptir?
Türkiye o gün refleksle değil, aklıyla hareket etti.
Ve bu, sanıldığından çok daha büyük bir güç göstergesiydi.
Askeri literatürde “zafiyet”, bir hedefin fark edilmemesidir.
Bu olayda ise hedef:
Tespit edildi
Takibe alındı
Davranışları analiz edildi
Sivil ve stratejik risklerden ayrıştırıldı
Kontrollü biçimde etkisizleştirildi
Yani ortada zafiyet değil, işleyen bir hava savunma mimarisi vardı.
Şu soru ise hâlâ cevap bekliyor:
Zafiyet; hedefi görmeden vurmak mıdır, yoksa görüp yönetmek mi?
Modern hava savunması, sınırdan hiçbir şeyin yaklaşmaması üzerine değil; yaklaşan her şeyin nasıl yönetileceği üzerine kurulur.
ABD hava sahasına her yıl yüzlerce tanımlanamayan hava unsuru yaklaşır.
Rus uçakları Baltık’ta NATO sınırına kadar gelir.
Çin uçakları Tayvan’ın ADIZ bölgesine girer.
Bunların hiçbiri otomatik olarak “zafiyet” sayılmaz.
Çünkü hava savunması bir duvar değil, yaşayan bir sistemdir.
Bu detay, askeri akılla askeri cehalet arasındaki farkı ortaya koyuyor.
F-16’lar;
Radar verisini gözle teyit eder
Hedefi görsel olarak sınıflandırır
Gerekirse eskort eder
Gerekirse yönlendirir
Ve gerekirse milimetrik biçimde vurur
Kara konuşlu uzun menzilli bir füze sistemiyle yapılan müdahale daha kördür, daha serttir ve daha tırmandırıcıdır.
Bu yüzden modern ordular, barış zamanında İHA benzeri hedeflerde önce uçağı gönderir.
Yani F-16’nın havalanması bir acizlik değil, lüks bir tercihtir.
Bu tercih, gökyüzünde kontrol sahibi olunduğunun göstergesidir.
Çünkü vurulan her İHA susar.
Ama izlenen her İHA konuşur.
Nereden geldi?
Hangi irtifada uçtu?
Manevra kabiliyeti ne?
Sinyal yayıyor mu?
Elektronik karıştırma yapıyor mu?
Kime benziyor?
Bu soruların cevabı, ateş ettikten sonra değil; izlerken alınır.
Türkiye bu bilgileri toplamadan ateş etmedi.
Zafiyet işte tam da bunu yapmaktır.
Bu iddia, askeri planlamayı Google Haritalar zannedenlerin yorumudur.
Gerçekte olan şudur:
Hedef; yerleşimden uzaklaştırılır, kritik tesislerden ayrıştırılır, enkazın kontrol edileceği alana yönlendirilir.
Yani mesele “neden oraya geldi?” değil;
“Neden şehir üstünde indirilmedi?” sorusudur.
Cevap nettir:
Çünkü hava savunması bağırarak değil, hesap yaparak çalışır.
Devlet aklının sahada nasıl işlediğini anlamak kadar, toplumun bu aklın etrafında nasıl kenetlendiğini konuşmak da önemlidir. Bu bağlamda, [Devlet Aklının Gölgesinde Birlik Olmak] başlıklı yazı, millî birlik ve toplumsal dayanışmanın neden hayati olduğunu güçlü bir dille ortaya koyuyor.
Bu olayda;
Hava sahası görüldü
Komuta-kontrol zinciri çalıştı
QRA prosedürü işletildi
Askerî ve siyasi tırmanma önlendi
Sivil risk sıfırlandı
Buna zafiyet demek için ya askeri literatürü bilmemek gerekir ya da bilip görmezden gelmek.
Gökyüzünde panik yoktu.
Gökyüzünde acele yoktu.
Gökyüzünde bağıranlar yoktu.
Ama yerde, klavye başında çoktu.
Ve bugün “zafiyet” diye konuşulan şey, aslında sessizce çalışan Türk Devleti’nin hava savunma aklının en net göstergesiydi.
Kategori: Gündem > Güvenlik & Savunma
Sizce hava savunmasında hız mı önemlidir, akıl mı? Görüşlerinizi yorumlarda paylaşın.