Araftaydı loş ışıklar.
Güneş ve Ay
Ekmek ve su
Bir de çırpınan balıklar
Oksijensiz…
Ne uçsuz bucaksız uzaklar
Ne de yakınılası yakınlıklar
Muhacir olmuştu.
Göçmen kuşlar gibi
Yurtsuz ve yuvasız.
Bir iki kelime döküldü o an.
Kurumuş dudaklarında…
Euzu dedi, Euzu!
Sığınmıştı sonsuzluğa,
Esen ılık rüzgâr gibi,
İstemsiz ve üryan.
Prof. Dr. İnanç Özgen