Efendim bildiğiniz üzre yepyeni, farklı özelliklere sahip bir nesil ile karşı karşıyayız. Bazılarımız, yeni nesil ile gururlanırken, bazılarımız, yeni nesil hakkında olumsuz yorumlarda bulunabiliyoruz. Yaşadığımız dönemin özellikleri itibariyle neslimizde, kitap okuma alışkanlığı, derslerine hazırlık yapma disiplini, bir hayli düşük seviyede. Çocukların ana-babaları olarak, büyükleri olarak bizler bundan biraz dert yanıyoruz. Çok yerde de buna benzer durumlara rastlamışsınızdır. Şimdi aklınızda şöyle bir soru olduğunu duyar gibiyim “biz çocuklarımızın, bizim gibi olmaları, bizim ana-babamıza olan davranışlarımız gibi, çocuklarımızın da bize öyle davranması için ne yapmalıyız?” Bu konuda birçok tavsiyeler almış da olabilirsiniz. Bu konu üzerinde âcizane birkaç tecrübeye dayalı önerim olacak. Bunların ilki, siz de hak verirsiniz ki çocuk, ilk önce annesiyle temas kuruyor.
Çocukların eğitimleri konusunda annelere çok iş düşüyor. Elbette babaların görevleri de var. Ancak çocuklarımız doğduklarında, annelerinden beslendikleri için, ilk onlarla temas kuruyor. Bu beslenme sırasında annenin düşünceleri, duyguları çocuklara aynen aktarılıyor. Bu durumdan yola çıkarak, annelerin bilinçli olması, eğitimli olması çok önemli. Daha sonra babayla temasa geçer çocuklarımız. Zamanla büyüdükçe Allah’ın Rahman ve Rahim isimlerinin ailede tecelli ettiğini algılamaya başlar. Daha da büyüyünce ailede ne gördüyse onu dışa vurmaya başlar. Çocuklar, ailesinde çalışıp eve gelip, kendini televizyonun karşısına atan, kumandayı kapıp filmlere-dizilere dalan, bir aile görürse inanın aynısını onlar da yapacaktır. Çocuklarını, sevgi ve ilgi yoksunu haline getiren ana-babalar ileride çocuklarından, ilgi ve sevgiyi beklemesin. Çünkü çocuk sevgisiz ve ilgisiz büyümüş, bu yönde aç bırakılmıştır. “Ben çalıştım, çabaladım, gece demedim, gündüz demedim, çocuğumun ihtiyacını karşılamak için kendimi parçaladım, cebinden harçlığını eksik etmedim, arkadaşları arasında ezik olmasın diye gayret ettim, ne istediyse aldım, ayakkabısı, elbisesi eskimeden yenisini aldım” diyebilirsiniz.
Ancak bunların yeterli gelmediğini zamanla görüyoruz. Çocuklara ilgi göstermek maddi ihtiyaçlarını gidermekle olmuyor. Fiziki gelişimlerinin yanında, ruhsal gelişimlerinin de devam ettiğini farketmeliyiz. Yaptığımız iş, ne kadar yorucu olursa olsun, ailece bir araya gelindiğinde çocuklarımızla konuşmalı, onların gün içerisinde neler yaptıklarını, neler yapmadıklarını, neler yapamadıklarını sormalı, yaptıklarının, yapmadıklarının ve yapamadıklarının nedenini sormalıyız. Ve can alıcı soru “pekâlâ ben/biz senin için neler yapabiliriz, neler yapmamızı istersin” sorusuyla onlarla irtibata geçmeye çalıştığımızı, onlarla ilgili olduğumuzu göstermeliyiz. İkinci bir husus ise, çağımız artık sevgi çağı. Geçmişte yaşadığımız terlik terbiyesi gibi, durumlarla çocuklarla artık iletişim kuramayacağımızın bilinmesi gerekli. Şu an büyüttüğümüz nesil, öyle bir nesil ki, korkuyla hiçbir iş yaptırılmıyor. Lakin yapacağı işi sevdirirseniz önü alınamıyor. Diyeceğim o ki, çocuklarımızı geleceğe hazırlamak için yapmamız gereken işlerini sevdirmeliyiz. İşini seven yeni nesil, verilen işine öyle bir odaklanıyor ki, o işi dağ yıkılacaksa yıkıp geçiyor, işi tamamlıyor. Bu güncel hayatında da böyle, eğitim hayatında da böyle.
Toparlayacak olursak, çocuğumuzun kitap okumasını istiyorsak önce biz kitap okumalıyız. Çocuğumuzun derslerinde, işlerinde başarılı olmaları için de onu sevdirmemiz gerekli. Artık korkutma ile çocuklar hiçbir şeye ellerine sürmüyor. Sevdirmek yeterli.
Efendim şimdilik bu kadar hepiniz Allah’a emanet olunuz.
