Hani demişti ya Sabahattin Ali" ne içimdeki sokaklara sığabildim ne de dışarıdaki dünyaya"
Ne de doğru söylemiş değil mi?
İnsanın öyle anları olur ki bazı zamanlarda sadece çekilip seyredebilir başına gelenleri, bazı zamanlarında haykırır her şeyini, bazense içine doğru yuvarlanıverir göz bebeklerinin pınarlarından bir bir damlalar. İşte tam da bu noktada hayatın bize ne getireceğini bilmeden yaşadıklarımızın yaşattığı gözlerimizden kalbimize akan damlalara üzülürüz. Ancak hiçbir zaman unutmamalıyız ki bazen o gözyaşlarının da akması iyidir. Çünkü o yaşlar olmasaydı nasıl sönerdi insanın yüreğinde yükselen alevler, nasıl yükselebilirdi insanların dert bahçelerindeki Umut çiçekleri?
O yüzden hiçbir zaman unutmamalıyız ki bazen hayatımızda sığamadığımız yerlerde içimize sığdıramadığımız imtihanlar da her zaman olacak ama her daim içimize yağan yağmurlardan umut çiçekleri de açacak.
