Okuma süresi: 3 dakika
Günümüz insanı, artık yalnızca dış dünyanın hızına değil; kendi zihninin içindeki görünmez fırtınalara da yeniliyor. Modern psikolojinin en tehlikeli sessizliklerinden biri olan ruminasyon, giderek daha fazla insanın gündelik yaşamını esir alıyor.
Adı klinik literatürde geçse de, etkisi kapının önündeki gürültüden çok daha derin: bitmeyen, susmayan bir iç konuşma.
Ruminasyon, kişinin aynı olumsuz düşünceyi tekrar tekrar çiğnemesi, zihinsel bir kısır döngü içinde kaybolmasıdır. Kimi zaman “Neden böyle oldu?”, kimi zaman “Keşke şunu söyleseydim” diye başlayan basit bir iç cümle, bir süre sonra tüm günün duygusal ritmini belirleyen karanlık bir girdaba dönüşür. Ve tuhaf bir şekilde, kişi bu döngünün içinde acı çekse bile, zihni orada kalmaya ısrar eder; tıpkı kapısı açık bir odada havasızlığı tercih eden biri gibi.
Byung-Chul Han, modern insanın sessiz acılarını “iç çöküşün görünmezliği” olarak tanımlar. Ona göre çağımızın en büyük yorgunluğu dışsal değil, içseldir: zihin kendi kendini tüketerek varlığını sürdürmeye çalışır. İşte ruminasyon tam da bu iç tüketimin en keskin örneğidir. Üstelik bu tüketim, dışarıdan bakıldığında hiçbir belirti göstermez; her şey “normalmiş” gibi devam eder. Oysa kişinin iç dünyasında fırtınalar kopmaktadır.
Ruminasyonun en tehlikeli yanı, çözüm sunmaması ama çözüm yanılsaması yaratmasıdır. Düşünmek iyidir; ama aynı düşünceyi yüzlerce kez döndürmek, iyileştirmez, aksine kişiyi daha derine çeker.
Psikiyatr Aaron Beck, depresyon çalışmalarında ruminasyonu “hissettiğine mahkûm eden bilişsel döngü” olarak tanımlar. Çünkü ruminasyon, kişiyi olduğu yerde tutar; ilerlemeyi, yeni bir bakışı veya duygusal iyileşmeyi engeller.
Bugün pek çok genç, özellikle sosyal medya çağında, görünmeyen bir sessiz tükeniş yaşıyor. Geceleri uyumadan önce zihnindeki tartışmaları tekrar edenler, geçmiş ilişkilerini satır satır analiz edenler, “Ben nerede hata yaptım?” sorusuyla haftalarını geçirenler… İçeride yanan ateş, dışarıdan bakıldığında bir parıltı bile göstermiyor.
Çünkü ruminasyon, sessizliği sever; gürültülü bir çöküş değil, derinden kemiren bir iç sızı bırakır.
Oysa bilmeliyiz ki ruminasyon bir karakter zayıflığı değil; zihinsel bir tuzaktır. Çoğu zaman yüksek empati, aşırı duyarlılık, geçmiş travmalar ve yoğun kaygı ile birlikte ortaya çıkar. BDT, ACT ve EMDR gibi çağdaş terapi yöntemleri, bu döngüyü kırmakta oldukça etkilidir. Zihnin kendini tekrar ettiği bu kapanı fark etmek, iyileşmenin ilk adımıdır.
Modern çağ bize hız vaat etti ama ruhumuzu yavaşlattı. Her gün yüzlerce uyaran arasında koştururken, zihnimizin karanlık odalarında yankılanan cümleleri duyamaz olduk.
Fakat unutmamak gerekir: Susturamadığımız düşünceler, konuşamadığımız duyguların işaretidir.
Ruminasyondan kurtulmanın yolu, düşünceyi bastırmak değil; duyguyu anlamaktan geçer.
Belki de kendimize sormamız gereken en önemli soru şudur:
Zihnimde dönen bu cümle gerçekten bana ait mi, yoksa sadece geçmişin gölgesi mi?
Bu soruya vereceğimiz dürüst bir cevap bile, çoğu zaman koca bir döngüyü sessizce bitirebilir.
- Son Söz
“Zihin, çözmediği her duyguyu tekrar tekrar önümüze getirir; çünkü bizi rahatsız etmek için değil, sonunda iyileştirebilmemiz için hatırlatır.”
Ruminasyon döngüsünden çıkmak, yalnızca düşüncelerle değil, profesyonel bir rehberlikle çok daha hızlı ve sağlıklı şekilde mümkündür.
Unutmayın: Kendinizi anlamaya attığınız her adım, yaşam kalitenizi değiştiren güçlü bir başlangıçtır.
Bu konuda sizin deneyiminiz ne? Ruminasyon döngüsünü siz nasıl fark ettiniz? Görüşlerinizi yorumlarda paylaşabilirsiniz.
Kategori: Kültür & Psikoloji
