Toplumun faydasına olacak şeyleri değil de neden şahsi çıkarlarımızı düşünüyoruz?
Bugünlerde birçok kurum ve kuruluşlar çıkarları için çözümü insanları kandırmakta buluyorlar. Verdikleri vaatlere kanan insan sayısı arttıkça ağızları kulaklarına varıyor. Peki bu durumun altında ne yatıyor?
Empati yoksunluğu ve kendini diğerlerinden üstün görme. Bu devirde insanlar empati yapamıyor. Kendi sorunlarımızdan kaçmak,başımıza gelenlere göz yummak ve dahası çevremizdeki problemlere kulak tıkamak bizleri sonu gelmeyen bir kaçışa itiyor. Telefonlarımıza sığınıyoruz.
Sanki sorunlarımızın üstesinden onlar gelecekmiş gibi...
Teknoloji çağındayız ve duygularımızı bu nesnelere kaptırıyoruz,kökten kurutuyorlar. Robotlaşmış ve duygularından arınmış bir nesil yetiştirme çabası içindeler. İşte tam burada top bizlere düşüyor.
Bizim olanı bizden almaya ve bununla kargaşa çıkarmaya çalışıyorlar. Bu işin sonunda ise kölelik var.
Egoya gelince, "Benlik duygusu" , "Nefis" demektir. Kişi egosunu ne kadar beslerse o kadar benmerkezci olur. Ne paylaşmayı bilir başkalarıyla ne de zor zamanda yanlarında olur dostlarının. Etrafında kimsesi yoktur, yalnız kendisi vardır. Her şeyi kendisine hak görür. Hak etmese bile.
İnsan âciz bir varlıktır.
Nefsâni arzularına boyun eğen her insan tutsaktır. Kimileri nesneye köle olurken kimileri kendine köle oluyor. En kötüsü de bu ya, nefsimize itaat etmek...
Rabb'im korusun.
İrademizi dinç tutmalıyız ki nefsimizle başa çıkabilelim. Menfaatlerine düşkün insanlar nefislerine, heva ve heveslerine boyun eğen kimselerdir.
Nefsini doyurmaya çalışıyorsun fakat nefsinin doymaya niyeti yok...
İrademiz kuvvetli olursa hem bu dünyada hem ahirette kazanan biz oluruz. İradesi sağlam olanın işi yalan yanlış yollara değil, iyi ve dürüst yollara baş koymaktır.
