Bismillahirrahmanirrahim.
Rabbim, bizleri anne babalarımıza hayırlı evlat eylesin…
Onların duasını, rızasını, gönül hoşnutluğunu kazananlardan eylesin.
Çünkü bir babanın duası, bir annenin içli bakışı, dünyadaki en büyük sermayedir.
Bugün sizlerle, beni derinden etkileyen bir hikâyeyi paylaşmak istiyorum. Gerçek bir olaydan alınmış…
Okurken yüreğime oturdu, gözlerimi nemlendirdi, kalemimi susturup kalbimi konuşturdu.
Bir baba…
Sabah namazından sonra, ceketini ilikleyip eline torunlarına lokum ve ev yapımı pekmez alıyor.
“Bir uğrayayım,” diyor kendi kendine.
“Torunların saçını okşayayım, gözlerine bakayım. Gülüşleri evime bayram olur.”
Ama ne yazık ki o gülüşlerin eşiğine, güvenlikten izin alarak varıyor.
Evlat evi kapısı kapı olmuş artık…
Gelin “Keşke haber verseydiniz baba” diyor,
Lokum “şeker zararlı” diye reddediliyor,
Harçlık “emekliden para alınmaz” denilerek iade ediliyor.
Ve baba, her defasında kırılmadan gülümsüyor.
Ama bir yerde, sabır kelimesi yetmiyor.
“Biz iz bırakmadan severiz,” diyor…
Sonra yüreğinden dökülen cümle geliyor:
“Bizim ev küçük olabilir ama oraya gelen aç girmez, kırık çıkmaz, gönlü daralmazdı.
Kapım kilit bilmezdi.
Çaya haber verilmezdi.
Varsa paylaşılırdı, yoksa helalleşilirdi…”
Ne ağır, ne derin bir söz bu…
Çünkü artık evler büyüdü ama gönüller daraldı.
Sofralar çeşitlendi ama muhabbet azaldı.
Kapılar güvenlikle açılıyor ama huzur yok.
Ve hikâye şu cümleyle bitiyor:
“Meğer ev büyüdükçe yürek küçülürmüş…”
Evet, belki de bugünün en büyük acısı bu:
Evlat kapısında misafir gibi hisseden anneler, babalar…
Bir telefonun ucunda teselli arayan, “rahatsız etmeyeyim” diye sessiz kalan büyükler.
Oysa onlar, bizleri bugünlere getiren emektir, alın teridir, duadır.
Biz, onların dualarının gölgesinde büyüdük.
Şimdi onların kalbinde gölge olmaya hakkımız yok.
Rabbim, anne ve babasının kalbini kıranlardan değil,
ellerinden öpüp gönüllerini ısıtanlardan eylesin bizleri.
Ve ne olur, şu cümleyi her sabah hatırlayalım:
“Allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin… ama en çok da evladına.”
Hayırlı pazarlar, gönlü güzel dostlarım.
Siz hiç babanızın gözlerinde kırgınlık gördünüz mü? Yorumlarda duygularınızı paylaşabilirsiniz.
