Ama öyle de ben neden boğuluyorum ki. Benim için boğulmak hani bir böceğe ayağınla basarak öldürmek istersin ve o da kaçmaya çalışır ya. Sanki ben bir böcekmişim ve insanlar basmaya çalışıyormuş üzerime, her saniye havam tükenecek yaşamım sona erecekmiş gibi geliyor. Ya da görünmeyen bir el var sanki. Sürekli boğazımda bekliyor, akciğerlerimin patlayacağını hissediyorum. Neden mi? Bilmek istiyor musunuz gerçekten. Sanki hayatın verdiği o krediler de kayıyormuş ve ben artık tutamıyorum onları, hayat beni ben olarak kabul etmiyormuş gibi. Bütün bunlar hayata karşı kendimi tercih ettiğim için olacaksa ben kendi denizimde boğulmak istiyorum. Ben düşüncelerimde yaşamak istiyorum. Bu bir savaşsa eğer beni boğan hayat üzülmeli.
Çünkü onun da bir sonu var. İnsanlar bazen başına gelmeden anlayamıyorlar. Boğulmak aslında dünyayla benim aramda olan bir şey. Bu benim dünyayla ve insanlıkla olan savaşım. Ve ben bu savaşı boğulmayı göze alarak devam ettiriyorum. Çünkü insanlar hep bir şeyi göze almadan onun için fedakarlık yapmadan ona ulaşabileceğini düşünüyor. Ben gözyaşlarımda boğulurken fark edemiyorlar aslında o gözyaşı damlalarından oluşan birikintinin onlara yaklaştığını. Eğer birini batırıyorlarsa onun kimse olmaması gerektiğini anlayamıyor insanlar. Çünkü bir geminin nasıl ki bir tarafı batınca gemi de zamanla batıyor, bunu göremiyorlar.
Şimdi, boğulmak nedir bilir misin? Tam konuşacakken sesinin çıkmadığını fark etmek. Tam yüzecekken ayağının kaydığını hissetmek. Bir uçurumdan hızla yere çakılmak. Bir inşaat mühendisiysen eğer bir evi bitirdim derken bir rüzgarla yerle bir olması demek. İşte beni boğmaya çalışan bu unsurlara rağmen inatla devam ediyorum. Çünkü boğulmayı göze almazsam hiç yüzemeyeceğimden korkuyorum. Korkmamalıyım aslında. Belki şöyledir :
“Girmeye korktuğum mağara, umduğum hazineyi saklıyordur.”
Okuduğunuz için teşekkür ederim. Keyifli okumalar...
