Bilir misin?
Uykusuz geçen gecenin ardından tüm enerjisiyle güne başlayan ve akşama kadar yine aynı enerjisine yetişebilmek için ardından koşan birini…
Yorgun, uykusuz geçen her günün ardından yine, yine tekrarlayan kısır döngüyü…
Bilir misin?
Huzursuzluğunun neden olduğunu, neye üzüldüğünü anlayamamanın verdiği acıyı, ızdırabı…
Özel bireyin dünyasına girebilmek, onu anlayabilmek anne baba olarak bile çok zorken; dışarıdan birilerinin anlamasını beklemiyoruz.
Bizleri yargılamadan, yaşadığımız zorluklar karşısında önümüze ekstra engeller koymasınlar istiyoruz.
“Böyle bir çocukla ömür mü geçer?”, “Hamileliğinde sonlandırsaydın keşke.” demesinler;
Bunun yerine “Senin için ne yapabilirim?”, “Üzerindeki yükü biraz olsun nasıl hafifletebilirim?”,
“Hep senin yanındayım, manevi olarak da destekçinim.” desinler.
Aileler, en çok da buna ihtiyacı olan annelerimiz, işte bu sözleri bekliyor.
Çünkü böyle durumlarda en çok suçlanan hep annelerimiz oluyor.
Tabiri caizse “günah keçisi” seçiliyorlar; sanki çocuğu tek başına dünyaya getirmiş gibi.
Ve bu nedenle diğer aile bireyleri tarafından yalnız bırakılıyorlar.
Gelin artık Rabbimizin bizlere bahşettiği güzelliklerin farkına varalım.
Sahip çıkalım Allah’ın günahsız, tertemiz kullarına.
Onların saf kalpleriyle ettikleri dualara talip olalım.
Cenneti dünya gözüyle görelim, yaşayalım.
