Neyin Pesindesin Ey Insanoglu!

Insan ilk dogdugunda acizdir, zayiftir, yardima, ilgiye, sefkate, sevgiye muhtaçtir. Ve de sevimlidir, sempatiktir, sevilmeye layiktir. Tebessümü, gülüsü, kokusu, bakisi ile o kadar naif ve tatlidir ki, onun her tavri basta annesi, babasi olmak üzere etrafindaki herkesi mutlu eder. O küçücük varligi, bedeni ile etrafindaki çok insanin en kiymetlisi, en sevileni olur ve herkes onun etrafinda pervane olur. Nice güç sahiplerini, agalari, beyleri, sultanlari bile kendine hizmet ettirir. Hatta agir oturakli sahsiyetler dahi onu mutlu etmek, tebessüm ettirmek için saklabanlik bile yaptirir. Bazen de, onun küçücük bir sikintisi, agrisi, huzursuzlugu olunca da, konusmasina bile gerek olmadan sadece aglamasi ile de etrafindakileri huzursuz eder, sevenleri etrafinda pervane olurlar. Derdine anlamaya çalisirlar, çare ararlar. Ya sonra ... Insanoglu büyüdükçe artik yavas yavas o sevimliligini kaybeder. Mutluluk veren, huzur veren yerine, sorun çikaran biri olmaya baslar. Sorumluluklari, sorunlari, ihtiyaçlari, beklentileri artmaya baslar. Bazen de etrafini rahatsiz etmeye baslar. Huzur veren degil de, huzur bozan olmaya baslar. Kendine sevgiyle yaklasanlara bile manipülasyon yapmaya baslar. Belki de en çok sevdiklerini üzmeye baslar. Bir sarkida söylendigi gibidir büyümek bazen "Biz büyüdük de kirlendi dünya" Evet biz büyüdükçe kirletiriz dünyayi... Ihtiyaçlarimiz çogalir ve artik etrafimizdakiler bize sefkatle davranmayi birakir. En yakinimizdakiler bile bizi bizimle bas basa birakir. Güçlü olmamiz gerektigini söylerler. Bizi sevenler belki en büyük destekçilerimiz olurlar ama onlara da asiri yük olmaya basladik mi, kendilerini çekmeye baslarlar. Iste insanoglunun gerçek karakteri bu asamadan sonra ortaya çikmaya baslar. Kimi kendi ile beraber etrafini da güzellestirmek için çabalar. Kimi de içindeki hirs ve ihtiras duygulari ile insanliga zarar vermeye baslar. Gücü nispetinde erk sahibi olur ve firsat eline geçerse egolari, ihtiraslari, hirslari için çok canlar yakar, belki de hiç merhamet göstermeden dünyayi atese verir. Zalimin zulümü de güçleri nispetinde artar. Adolf Hitler, Visarionoviç Stalin, Mao Zedong, Benito Musollini, Idi Amin, Marshal Antonescu, I.Mary (Kanli Mary), Qin Shi Huang, Tomas de Torquemada, Khmer Rouge, Neron, Babilli Godfrey, Hideki Tojo, Mobutu Sese Seko, Pol Pot, Alfredo Stroessner, II. Leopold, Belçika Krali, Kontes Elizabeth Báthory (nam-i diger Kanli Kontes, IV. Ivan (nam-i diger Korkunç Ivan, Voyvoda III. Vlad (nam-i diger Kont Drakula ve Kazikli Voyvoda), Timur (nam-i diger Timurlenk), Cengiz Han, Hun Imparatoru Attila, Slobodan Milosevic ve tabi ki ülkemizin bas belasi, terörist basi ve çocuk katili Abdullah Öcalan vs. Aslinda belki biraz kalabalik bir liste oldu ama inanin daha listeye yazmakla bitiremeyecegimiz nice zalimler kondu geçti bu alemden. Kimileri de hala insanliga kan kusturmaya devam ediyorlar. Artik savaslar meydanlarda, cephelerde yapilmiyor. Yeni yüzyilin savaslarinda artik teknoloji ile, kendi icat ettikleri virüslerle insanligi katletmeye devam ediyorlar. Zalimlikte sinir tanimayan insanoglu dünyayi ve içinde yasayan insan, hayvan, bitki, tabiati dün mahvettigi gibi yine en çok kendi hemcinslerini katledip, zulmediyor. Zalimliklerini miras birakarak, katlettiklerinin gittigi o ebedi aleme onlar da gidiyorlar. Nedir peki insanogluna bunlari yaptiran, onu bunca zalimlestiren?!!!Belki bunun cevabini yazan ciltler dolusu kitaplar yazildi ama bence her seyi özetleyen tek bir cümle olabilir. Kötü haslet ve karakterle donatilmis bir ruh. Hirs, ihtiras ve güç arzusu. Belki yazinin baslangici ile ilerlerleyen asamalari sizleri sasirtmis, hatta içinizi karartmis olabilir. Ama maalesef ki bu gerçegi de kabullenmek gerek. Önce kendi nefsimize, egolariniza sonra da etrafimizdaki insanlarin ihtiraslarina bakinca görüyoruz ki gerçekten insan irki bazen seytandan bile tehlikeli olabiliyor. Ama yine insan güzel ahlak ile süslenince de yaratilmislarin en sefkatlisi, merhametlisi, alemlerin sahibinin sevgilisi olabiliyor. Zalimin zulmü ölene kadar sürüyor. Ama iyi ki ahiret var dedirecek sekilde yaptiklari zulmün hesabini soracak bir yüce mahkemeye gidiyorlar ve bedelini zamanin olmadigi sonsuz azaba müstahak oluyorlar. Zulüm ile âbad olanlarin akibetleri de mahvoluyor. Çogu zaten bu alemden gitmeden önce de çirkin bir sekilde dünyadan gidiyorlar. Ama iyilerin ömrü bu alemde de, ahir alemde de huzur ile sürüyor. Allah basta bendeniz olmak üzere bu yaziyi okuyan herkesi de iyilerden eylesin. Bir dahaki yazimizda da, iyileri yazmak nasip olsun, insaAllah. Huzurlu günler diliyorum...