Kaç insan öldürünce zalim...
Kaç kitap okuyunca alim...
Kaç kilometre yol gidince seyyah..
Kaç diyar görünce gezgin...
Kaç hezimetten sonra bezgin olurdu ki insan?
Oysa ne güzel söylemis bir bilen;
"Bir avuç toprak, biraz da suyum ben. Neyimle övüneyim, iste buyum ben?"
Kaç olunca çok;
Kaçta kalinca azdi rakamlar?
Neye göre, kime göreydi ölçüt?
Ayni su degil miydi,
patatesi yumusatirken yumurtayi sertlestiren?
Neydi ki bizi üç günlük dünyada kalp kirmaya yönelten sebepler?
Derdin ölçütü neydi sahi?
Ekmegi bayat olanin yaninda
pirlantasi küçük olanin da derdi
dert miydi gerçekten?
Oysa yüreginin güzelligini kaleminden bir rayiha gibi akitan yazar;
"Eger tadini bilirseniz, ekmegi paylasmak, ekmekten daha lezzetlidir!" ifadesi ile paylasmanin ne kadar da güzel bir haslet oldugunu âdeta yüregimize ve kalblerimize çivilemis. (Mustafa ÖNYURT)
Tüm bunlara verilecek cevap,
bir tebessümden ibaret olamaz mi peki?
Hayat kisa, gidilecek yol uzun.
Her an ayaginiz tökezleyebilir...
Yolda yürürken bir anda bir araba, kamyon vs çarpabilir...
Ya da araç kullanirken birden devrelerinizin elektrikleri kesilebilir.
Hayat kisa...
Her an her sey kapinizi tiklayabilir.
O tiklama;
Bir kaza...
Bir hastalik...
Bir bela...
Bir musibet olabilir.
Ne olursa olsun...
Biliyoruz ki O'ndan geliyor.
Gelene Amenna dedik.
Gönderene de hamdolsun.
Rabbim, dualarimizin kabulüne engel olan tüm günahlarimizi bagislasin...
