Hani bu siralar herkesin dilinde ya, bu koronavirüsten sonra dünya degisime ugrayacak, ülkeler arasinda tüm dengeler alt üst olacak. Aynen tüm insanlarin hayat tarzi degisecegi gibi benim de bukoronavirüsten sonra hayatim degisecek galiba.
Gözümüzle bile görülmeyen bu virüsün süper güç olarak niteledigimiz ülkeleri ve nice varlikli insanlari nasil etkiledigini gün boyu haberlerde görüyoruz. Fakiri, zengini, çocugu, yaslisi, genci dinlemeden önüne geleni etkiliyor ve ölümlere sebep oluyor.Hastaneler tiklim tiklim dolu, evler ise karantina altinda. Tüm dünya adeta tutsak altina alinmis. Ne zaman bu tutsakliktan kurtulacagimiz ise suan için meçhul.
Yillarca yasadigimiz evlerimizde hapiste imisiz gibi olmak ise çok garip. Uzun zamandircan sikintisindan evlerimizde girmedigimiz kilere ya da bodrumlara girip düzeltmeler yapiyoruz, elbise dolaplarina yigdigimiz giysilerimize çeki düzen veriyoruz ya da düzeltiyoruz, raflarda unuttugumuz tozlanmis kitaplarimizi elimize aliponlar ile hem hal oluyoruz. Bahçesi olanlar bahçesi ile ilgileniyor, ev tamiratlari yapiyoruz. Hayat biçimimiz ve aliskanliklarimiz degisiyor hatta daraliyor.
Beynimiz ise daha farkli çalismaya basliyor. Ailemiz ile uzun uzun sohbetler ediyoruz, tanidiklarimizi ve akrabalarimizi telefon ile ariyor hatir soruyoruz. Ihmal ettigimiz degerlerimizi tekrar gün yüzüne çikariyoruz.
Çocuklarimiz ile beraber kitap okumanin tadi ise bir baska imis hani, onlara “kitap oku” demek kolayimiza geliyordu, simdi ise beraber okumanin verdigi haz çok farkli bir sey. Arkasindan gelen çaylar ve ev yapimi ikramlarin ise tadi bir bambaska hani.
Uzun zamandir evimde hiç bu kadar verimli zaman geçirdigimigörmedim. Masam dolu çok sükür, Kur’an-i Kerim bir tarafimda, tefsirler, risaleler ve son çikan diger kitaplar yan tarafimda. Okudukça bambaska âlemlere giriyorum. Maneviyatimin gittikçe inkisaf ettigini görüyorum.
Olaylarin siyasi açidan bakilmasinin ne kadar da gereksiz oldugunu görüyorum. Hala siyasi olarak gündemi degerlendirmeye çalisanlara ise gülüp geçiyorum. Ayni gemide oldugumuzu unutuyorlar galiba. Kimse önce “ben yapayim” demiyor ne yazik ki, “ya baskasi yapsin” ya da “devlet yapsin” slogani atanlari ise kinayip geçiyorum. Önce “ben ne yapmaliyim?” prensibini kendimde uyguluyorum.
Araban var ama sokaga çikamiyorsun, paran var ama disarida yemege gidemiyorsun, bazen de tedirgin olup aç kalma korkusu yasiyorsun. Iste o an arabasi, parasi olmayanlari veya çogu gün aç olarak gece yatagina girenleri düsünüyorsun. “Komsusu açken tok yatan bizden degildir” Hadis’i Serif’inin ne kadar dogru oldugunu görüyorsun. Ne yapman gerektigi konusunda kendinle fikir jimnastigi yapiyorsun.
Yardimlasmanin verdigi tadi almaya basliyorsun, için kipir kipir oluyor.
Dünyevi islerinin hepsinin yarim kaldigini görüyorsun.” Yapmam gerekir” dedigin hiçbir isini yapamiyorsun. Demekki bu yalan dünyaya çok kanmisim. “Yapmasam da oluyormus, dünya da yikilmiyormus” diye iç geçirip kendi kendime gülüyorum.
Haberlerde, sosyal medyada ve susmayan telefonlarimda insanlarin ölüm haberlerini duyuyorum. En yakinlarimda vefat ediyorlar ama gidemiyorum. Ölümün yakinligini nefesimde hatta içimde hissediyorum. Uzaktan uzaga sadece bir Fatiha’mi okuyabiliyorum.
Ölüm insanlara bu kadar yakinken “neden insanlar birbirinin kalbini kiriyorlar ki?” diye düsünüyorum ya da “mal, makam gibi dünyevi yalan seyler” için insanlarin birbirine eziyet etmesine anlam veremiyorum. Hele de yalanlari bile bile söyleyenlerin halinin ne olacagini merak ediyorum, pardon artik merakta etmiyorum…
Bu koronavirüstensonra benim degisecegim kesin gibi. Sevdiklerime daha fazla zaman ayiracagim. Dünyevi makamlar ve mallar için kendimi ve diger insanlari üzmeyecegim. Çevremdeki muhtaç insanlara daha fazla yardim yapacagim.
Daha temiz bir dünya için kendime düsen görevimin daha da fazlasini yapmaya gayret edecegim.
Yememe içmeme dikkat etmem gerektigini, sporun ya da hareketliligin ne kadar önemli oldugunu bu karantina günlerinde de ögrenmis oldum. Kendimi de çok ihmal etmisim anlasilan. Saglik olmayinca hiç bir seyin önemli olmadigini da görmüs oldum.
Kisacasi, bu Koronavirüs beni kendime getirdi, hatta insanligimi geri getirdi.
Ya sizde ne yapti?…
Prof. Dr. Hamdi TEMEL
