Merhaba arkadaslar, hepimizin bildigi üzere aile toplumun temel yapi tasidir. Aileden iyi bir egitim alarak yetisen toplumun bir ferdi olan her birey, hayata karsi saglam adimlar atiyor olmasini bir nevi ailesine borçludur. Bu borçlu olma durumu aileniz iyi, fedakar bir aile ise de böyledir, tam tersi ise de durum aynidir.
Çünkü; memnun degil iseniz yapilan muameleden kendi ailenizi, yuvanizi daha saglam temeller üzerine kurarsiniz. Bu yüzden olsa gerek ki bu yaziyi yazmam gerektigini düsündüm.
Çünkü bana sorarsaniz insanligin en büyük sorunu aile olamiyor olmaktir.
Aile demek sadece ayni evde yasayan insanlar demek degildir, daha fazlasidir.
Aile demek kalbi birbiri için atan, var olan üzüntüyü âdeta kendi üzüntüsü gibi yasayan, birbirine sikica kenetlenmis, birbirini benimseyen ve kosulsuz seven insanlar bütünüdür.
Aslini sorarsaniz aile olma kavrami üzerine daha yazilacak, konusulacak çok fazla konu oldugundan asil konuya geçmenin daha dogru olacagi kanaatindeyim.
Simdi sorarim sizlere aile olabildik mi, olabiliyor muyuz, olabildiniz mi ? Nasil gidiyor baba, anne, evlat olmak, becerebildik mi görevimizi, bir çogunuzun cevabini duyar gibiyim, "gayet tabi becerebildik" "benden iyisi olur mu?" diyorsunuz dur suan.
Peki bu kadar emin olmak neden?
Neden bu kadar güveniyoruz kendimize, eger hepimiz bu kadar iyiysek o zaman neden aile olma kavrami degerini bu denli hizli bir sekilde yitiriyor?
Müsaadenizle, çünkü aile olamadik. Kimimiz olmayi denedi, kimimiz bastan bir kenara kesti, atti.
Sorumluluk agir geldi galiba oysa ki daha almamisti. Sorumlulugun aslini aile olmaya imzalari attiktan sonra baslariz, bir evde yasayan iki bireyizdir.
Ailenin kurucu bireyleri daha sonra dünyaya gelen evlatlarimizla beraber çogalir, ailemizin üyeleri artar, artan ise sadece sayimiz degildir, yapmamiz gerekenler de artmistir.
Pür dikkat kesiliriz evlatlarimiza. Çünkü her seyimizdir onlar bizim, zaman ilerler büyür bu yavrucaklar, serpilirler bir anda.
Onlara büyüdükleri zaman "sen daha düne kadar ufaciktin be evlâdim" diye duygulaniriz, zamanla asil görev baslar egitim asamasi deriz ya hani.
Egitim ailede baslar diye düsmez dilimizden bu çok önemli ve o derecede gerçek olan kavram.
Dogrudur. Ailede baslar . Evlatlarimiza her açidan örnegizdir biz durusumuzla, konusmalarimizla, giyinisimizle, yemek yeme seklimizle dahi örnek oluruz onlara.
Biz farkinda olmasak ta onlar içten içe en temiz duygularla örnek alirlar bizi, gelecegin anne babalaridir onlar.
Yeni bir nesil ve sonraki neslin mimarlaridir onlar, bizlerin ilk ve çetin görevi bu neslin devamina karsi sorumlulugumuz olan evlatlarimiza iyi birer örnek olmaktir, gerçek bir örnek.
O sebeple kendimizi gelistirelim her açidan. Çünkü emir büyük yerden, Rabbimizin emanetleri onlar, öyle bir nesil yetistirmeliyiz ki durusu, tavri, konusmasi, yasayis sekli, basarilari, ilmi bilgisi ile Rabbimizin emirlerine riayet eden bir kul, Peygamber Efendimizin sanina yarasir bir sekilde, ümmetine lâyik bir fert olsun .
Dogruyu kavriyor olsun, ileriye saglam adimlar atsin, kendine ve yapabileceklerine güvensin ve sizlere de bolca dua etsin,
"Allah razi olsun anne ve baba beni bu sekilde suurlu ve sorumluluklarini bilen bir insan olarak yetistirdiginiz için çok tesekkür ederim ben sizden raziyim, Rabbim de sizden razi olsun" desin .
Daha ne ister ki bir anne baba Rabbim bizlere bilinçli anne babalar olmayi ve bilinçli evlatlar yetistirebilmeyi nasip etsin .
Allaha emanet olun
