Adnan Menderes Üniversitesi Sinif Ögretmenligi mezunuyum. 2013 yilinda yerel bir radyoda Radyo Programciligi ve Gazetecilik yaptim. 6 yil aktif olarak ögretmenlik yaptim. 2018 yilinda köse yazilarimi derledigim
Davani Sez (Denizay Büyükdag) kitabim yayimlandi.
Okulu, ögrenmeyi ve tanimayi hiç bu kadar sevmemistim. Daha ilkokula giderken yaptigim konusmalar için “Edebiyat yapma.” derdi büyüklerim. O zaman bunun ne demek oldugunu anlamazdim.
Sonra yillar yillari kovaladi ve liseye geldim. Bir de baktim ki edebiyat yapma dedikleri bir dersin adiymis, üstelik de benim âsik oldugum siirleri, kompozisyonlari bu derste derinlemesine ögreniyormussun.
SIIR
Evet henüz 4. Sinifa giderken siir yazmaya çalisirdim. O kadar çok siir ezberlemistim ki, belki ben de yazarim diyordum. Deniyordum 10 yasimda bir çocuk olarak.
Sonra kompozisyon; basta ne oldugunu bir türlü bilemedigim, ögretmenlerimin sinavda en yüksek puan buradan gelecek iyi hazirlan dedikleri yerdi ama ben oraya ne yazacagimdan o kadar bihaberdim ki…
Bir gün Türkçe sinavinda “Davulun sesi uzaktan hos gelir.” atasözünü kompozisyon seklinde açiklayin sorusuna o kadar komik seyler yazmistim ki ögretmenim sinav sonuçlari felaket olunca tüm sinifa kizarken buldu kendini, dilinden su cümleler dökülüyordu:
“Davulun sesi uzaktan hos gelir ne demek ya, yok davula yaklasinca gürültü olur kulagimiz agrirmis uzagina gidersek güzel gelirmis vs. vs.”
Bu cümleleri yazan bendim maalesef neyse ki ögretmenim “Kimin yazdigini hatirlamiyorum.” deyip konuyu kapatmisti. Çocuk akli iste… Zaten mecaz anlam ilkokul için fazlaca soyut bir konu bence. Çünkü kendi ögrencilerimde de gördügüm su ki atasözleri ve deyimleri algilamakta güçlük çekiyorlar.
Neyse gelelim edebiyat dersine. Lise 3. siniftim, okulumuza bir edebiyat ögretmeni gelmis. Dua ediyoruz bizim dersimize de girsin diye. Sansliymisiz ki yollarimiz kesisti.
Hüseyin Hocam, beni yazmaya tesvik eden ögretmenim. Siire, yaziya olan merakimi görmüs olacak ki
“Okul dergisi çikaracagiz siir yazarsaniz orada yayinlayacagiz.”
der demez siir yazmaya koyuldum. Uzunca bir siir yazdim ve günlerce dergiden siirimi okudum.
Nihayet lise bitmis üniversite sinavina hazirlanmaya baslamistim. Edebiyat askim günden güne artiyor ve bunun sadakati ile bol bol edebiyat çalisiyordum.
Iste o zamanlar tanidim Yedi Güzel Adam’i
Cahit Zarifoglu
Nuri Pakdil
Erdem Bayazit
Mehmet Akif inan
Rasim Özdenören
Ali Kutlay
Alaeddin Özdenören
Bu nadide kalemlerin kelamlarini okudukça hayranligim günden güne artti. En çok Cahit Zarifoglu ve Nuri Pakdil beni yaralamisti. Çünkü o kadar sevdaliydilar ki Kudüs’e, o kadar derin yasiyorlardi ki Kudüs askini. Onlarla ayni gemiye binmis olmanin huzuru ile yol aliyordum.
Sonra sirayla Mehmet Akif Inan, Rasim Özdenören ve Erdem Bayazit’i tanidim. Gördüm ki hepsi Kudüs, Islam ve sehadet asigiymis.
Ben onlari tanidigimda sadece 2 tanesi ile ayni havayi soluyorduk; Nuri Pakdil ve Rasim Özdenören.
2017 yilinda Kudüs’ e gitmek için her seyim hazirdi; pasaport, vize, valizim ve ben. O zaman içimden sunu geçirmistim; Nuri Pakdil bu kadar Kudüs asigiyken ben ondan daha genç bir yasta gidiyorum.
Biliyor musunuz gitmeme bir gün kala vizeler iptal edildi. Hâlâ Kudüs’ e gitmek için bekliyorum.
Ve Nuri Pakdil ebedi âleme irtihal etti, 6 güzel adami almisti sevdalari sira 7. deydi, Rasim Özdenören de dar-i bekaya gidince yedi güzel adamin defteri kapandi diye sevinen bir güruh varsa yaniliyorlar. 7 güzel adam 70 bin güzel adam birakip gitti. Gül yetistiren Adam Rasim Özdenören'in binlerce gülü kaldi geride.
Yedi güzel adam 70 bin, 1 milyar 2 milyar sayisina ne derseniz deyin ama sayisiz kalp biraktilar arkalarindan. Bu güzel cografyada iz biraktilar ve izlerinden bizler gidecegiz daima ve ilk günkü askla heyecanla.
Yedi güzel adam anisina selam ve muhabbet ile…
