Yazdan kalma bir sonbahar günü, günes bize öyle güzel gülümsüyordu.
Allah'in boyasinin degdigi tabiat cümbüsünün içinde gezerken her nefes ve her kikirdama için sükrediyorduk.
Teyzeler ellerindeki tirmiklarla yere düsmüs, sari kahve kizil, kurumus yaprak selini süpürüyordu. Rüzgar yaprak çitirtisina eslik ederek veda türküsü söylüyordu.
Bazi yapraklar agaçta kalmak için direniyordu. Düsen yapraklar dalda kalanlara ayrilik konusmasi yapiyordu. Agaçta kalanlar dallarindan el salliyordu.
Yapraklardan rüzgarin sirtina binip yeni yasama atlayanlar kendilerini cesur ve girisimci olarak görüyordu.
Korkaklik gösterip bir dala simsiki tutunup yere düsmeyenler kendini azimli, sabirli kabul ediyordu.
Tutunmak mi, atlamak mi iyi; kestirmek zorlasiyordu.
