Lise yillarinda okula gitmek için sadece bir otobüsümüz vardi.
88 Yeniçamlik-Montrö.
Allah Allah nidalari ile tika basa binilirdi otobüse.
Biz Çankaya'daki Izmir Ticaret Lisesi'nde okurduk.
Fransizlar tarafindan 1850'lü yillarda kilise olarak yapilan bir okul.
Okulun merdivenlerinin asindigi için oyuk oldugunu hiç unutmam. Bina eskide olsa kaliteli egitim verilirdi.
Otobüs ile okula giderken insanlari incelerdim.
MEMLEKET ISTERIM
Gök mavi, dal yesil, tarla sari olsun;
Kuslarin çiçeklerin diyari olsun.
Memleket isterim
Ne basta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardes kavgasina bir nihayet olsun.
Memleket isterim
Ne zengin fakir, ne sen ben farki olsun;
Kis günü herkesin evi barki olsun.
Memleket isterim
Yasamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir sikâyet ölümden olsun.
Cahit Sitki Taranci
Sairin dilekleri gibi hayalim vardi insanlari tiril tiril giydirirdim.
Hepsi sik güzel ve yakisikli olurdu benim için. Otobüslere Allah Allah nidalari ile binilmeyen kibar centilmen insanlar olurdu hayallerimde. Kendi adima degilde insanlarim adina hayaller kurardim.
Aradan geçti 32 sene benim hayallerde degisme yok. Belkide bu hafta yasadiklarimdan böyle düsünüyorum.
Bir anne düsünün bütün gün çocugunun elinden tutmak zorunda kalan
Bir kadin düsünün esim hapisten daha çikmayacak diyen
Bir kardes düsünün kardesinin eroin kullanmasindan nefret eden
Bir yalniz anne düsünün yillarca evlatlari için ugrasip onlari güzel yerlerde görmek isteyen
Engelli çocugunu rehabilitasyona götürmek için servis bekleyen,
Evladinin kanser ile imtihanina sahit olan
ve
kendi imtihaninizi düsünün.
Bu kadinlara veya evli olan eslere sorsak bir daha dünyaya gelseniz ne yapardiniz diye;
"Evlenmem, okurum" cevaplari çogunlukta olur
Peki "simdi neden kendin için birseyler yapmiyorsun?" dedigimizde bahane çok.
Bu imtihanlari görüp içim sizlarken sokakta top oynayan çocuklari görüp umutlu hayaller kurabilen bir kadinim ben.
