Israf, kelime anlami olarak, “sahip oldugumuz bir seyi yok etmek, zayi etmek, dine veya dünyaya mesru bir faydasi olmayacak sekilde gerektiginden daha fazla kullanmak ya da harcamak”tir.
Israf çagimizin en büyük sorunudur! En çok israf ettiklerimizin basinda zaman geliyor. Bir insan, ortalama ömrü boyunca 25 yil uyuyor, bir yil ev temizligi yapiyor, 2,5 senene yemek yapiyor ve 7 ay yemek yiyor, yaklasik 4,5 yil araç sürüyor, 1,5 yilini banyoda geçiriyor, 6 ayini tuvalette geçiriyor, zamaninin % 90 kapali bir yerde geçiriyor, kadinlar 8 yilini alis veriste geçiriyor, bu arastirmalar böyle devam edip gidiyor…
Israf almis basini bilinmeze dogru bizleri sürüklüyor. Aslinda bilinene dogru sürüklüyor, bilinen yasliliktir, yillarimizi, günlerimizi ve dahi saat ve dakikalarimizi bizden alip yasliliga hizla sürüklüyor. Israf ettigimiz zaman ile hücre yenilenmesinin zamani kisaldikça vücudumuz yaslaniyor, en belirgin özelligi saçlarda beyazlama, dislerde dökülme, belde kamburlasma ve diger fiziksel yetersizlikler bunun belirtileridir.
Kisisel zamanimizda, kitap okumuyoruz, ibadet etmiyoruz, spor yapmiyoruz ve en önemlisi sevdiklerimize zaman ayirmiyoruz. Inanç sistemimizde yer alan, fakat hayatimiza aksetmeyen “Iki günü birbirine esit olan zarardadir” hadisi serifini hatirlatmak isterim.
Sevgiyi hunharca hor kullaniyor ve ziyan ediyoruz. Israf ettiklerimiz içinde zamandan sonra sevgi gelmektedir. Yanlis insanlari severek ve onlara gereksiz fazla kiymet vererek sevgimizi israf ediyoruz. Hatta sevmeyi bilmiyoruz, insanlari Allah için sevmemiz gerekirken menfaat için seviyoruz.
Emegi israf ediyoruz, beden gücümüzü, fikir gücümüzü, alin terimizi israf ediyoruz. Modern kölelik olan is gücümüzü düsünmeden israf ediyoruz.
Sagligimizi israf ediyoruz, tek odaklandigimiz nokta para kazanmak oldugu için, para kazanirken sagligimizi israf ediyoruz. Bu kazandigimiz parayla kaybettigimiz sagligimizin sifasini bulmak için ilaç arayisi içerisine giriyoruz ve paramizi israf etmis oluyoruz.
Paramizi israf ediyoruz, lüks düskünüyüz, giydigimizi bir daha giymiyoruz. En son çikan cep telefonunu alabilmek için kredi çekip yillarca emegimizi, zamanimiz ve kendi öz kisisel vaktimizi israf ediyoruz.
Suyu israf ediyoruz, tarla sularken vahsi sulama teknigi kullanip suyu israf ediyoruz, tiras olurken, dus alirken suyu israf ediyoruz. Çamasir ve bulasik yikarken sulari bolca israf ediyoruz.
Soframizda ekmegi israf ediyoruz, yemekleri israf ediyoruz. Bir ögün yedigimiz yemekleri ikinci ögün yemeyip çöpe dökerek israf ediyoruz. Bir ekmegin soframiza gelene kadar ne gibi islemlerden geçtigini bilmedigimiz için o ekmegi kolayca israf edebiliyoruz. Israf birçok açidan insan hayatini etkileyen sonuçlar olusturmaktadir.
Dinimiz Islamiyet’te zamani, gidayi ve herhangi bir seyi israf etmek haram olarak görülmüstür, haram da günah demektir. Allâhu Teâlâ söyle buyurdu: “…Yiyiniz, içiniz, israf etmeyiniz. Süphe yok ki, O (Allah) isrâf edenleri sevmez.” (A’raf sûresi, âyet 31). Dünyada bu kadar aç insan yasarken tabakta kalan yemeklerin atilmasi adil bir sey degildir ve çok düsüncesizce bir davranistir. Israf etmeden önce bir kez daha düsünün derim. Allah’a emanet olun, hosça kalin.
