Dogmamizin, evlenmemizin, isimizin, meyvelerin bile zamani var.
Çalistigim is yerinin bahçesinde meyve agaçlari var. Bugün erik agacindan meyve koparirken her seyin bir vakti var dedim ve bunu düsündüm.
Yasayarak ögreniyoruz. Bazen aglayarak, bazen gülerek.
Ögrenemediklerimiz de var.
Yapmam deyip yaptiklarimiz.
Akillanmam ben diyerek söylendiklerimiz.
Akil vermeye kalkipta kendi yapmadiklarimiz.
Kendimizi suçlamamalarimiz.
Baskalarini çekistirmelerimiz
"Ama ben hakliyim" demelerimiz.
Çok yogunum diyerek bos vakit geçirmelerimiz.
Zamani planlayamamamiz.
Nasil da geçti hayat demelerimiz.
Kendimizi kesfetmelerimiz...
Ve sonunda anliyoruz her seyin bir vakti oldugunu, sonra unutuyoruz.
Sonra hatirliyoruz.
Hayat iste.
Peki düsündünüz mü hiç hayata gelme sebebimizi?
Ben, bir ara hayata gelme sebebimin baskalarini mutlu etmek oldugunu düsünürdüm.
Sonra aslinda insanlari mutlu etmenin beni mutlu ettigini anladim. Her seyin vakti var iste. Konusmayi seven ben, gün gelipte duygularimi kaleme dökecegimi nereden bilebilirdim.
HER SEYIN BIR VAKTI VAR
Duygularimi yazarken sizler de kendi hayatinizi düsünün. Benim yazdiklarima ekleyeceginiz çok hikayelerin oldugunu tahmin ediyorum.
HER SEYIN BIR VAKTI VAR
Ölümünde;
Iste o an geldiginde hayata iz birakan bir kadin olarak anilmak istiyorum ve yazimi okuyan kisilerinde iz birakacaklarini düsünüyorum.
Amannnn nerdeeee diyenleri duyuyorum. Hayatina giren bir kisiye bile dokunabildiysen iz birakmissindir. Belkide bu yaziyi okuduktan sonra iz birakacaksin hayata
HER SEYIN BIR VAKTI VAR.
