Ölmüs bir sehrin arka sokaklarinda, kosuyorum soluk soluga.
Nefesimin sicakligi gecenin soguguna vurdukça, karanlik içimde demini aldikça, bir silüet beliriyor camin bugusunda.
Yaklastikça tanidiklasiyor suret. Duruyorum.
Göz kenarlarindaki kaz ayaklarini bir yerlerden çikaracak gibi oluyorum.
Dilinden dökülen lakirdilari, fikrinden saçilan acabalari, gönlünde yaslanan yanginlari gözümün isirmasindan tirsiyorum.
Derken fokurduyor, tasiyor çay.
Engin denizlere iniyor Ay;
isiltisi gözümü aliyor, gönlüme doluyor, haneme doguyor.
Anliyorum ki dostum boy aynasi, çoktan olmus dev aynasi.
Gide gide hep aynisi. Karsima çikti yine yanlis ben algisi.
Dönüp el uzatiyorum ona, “yaklas” diyorum bana.
Onu tutamamaktan, elimden kaçirmaktan, ona baktikça, onu yaradana kör olmaktan korkuyorum.
Elim, nefesim kesiliyor. Uzanamiyorum.
Yoruluyorum kovalamacadan. Kiriliyor dizlerim. Siliniyor aynadaki aksim. Paramparça bir benim.
Derken deviniyor âfak denizden göge. Gülsuyu gibi eriyor enfüste. Yine yine dökülüyor gün, gökten denize. Dile geliyor bak ne söylüyor bize. Sems’ten bir dizi dize size:
Yüzü dost özü düsmandan usandim.
Dili mû’min kalbi seytandan usandim.
Dostum herkesin kahri çekilir amma
Ben davasiz Müslümandan usandim.
Ne denir ki; bu söz üstüne?
Dinlerken günü, günesi, Semsi, kameri;
kokusundan bugusundan, huyundan suyundan uyandim.
Her gölgede, gölde;
camda, cananda kendimden utanmaktan usandim.
Aldigim her kararda,
usuma vura vura yontulmaktan uslandim.
Uyandim, Utandim.
Usandim, Uslandim.
