Sosyoloji hocamiz Vildane Hanim, kendisine Vildane dememizi isteyerek daha ilk derste ögretmen ögrenci rolleri sinifta oturma düzeni, sinav geçme, kopya çekme, yoklama, not alma gibi kafamizda kaliplasmis kalin norm duvarlarini, dersine yarasir bir biçimde yikiyordu.
Kirk yildir bildigimiz balkanlardan gelen soguk hava dalgalari bu göçmen kadinin elindeki mataradan arada bir çektigi kahve ile iliniyordu.
Uzun uzun kahve ile olan kadim dostlugunu anlatarak öznenin nesneyle kurdugu sosyolojik iliskiyi gözlerimizin önüne seriyordu.
Ben olsam onun yerinde oturan, bu özne-nesne iliskisini ne ile anlatirdim diye ister istemez düsünmeye basladim.
Gözüm elimde duran kaleme ilisti. Derin bir bakis firlattim, mavi tükenmez kalemime. “Aslinda her sey tükenen bir kaleme tükenmez dedikleri kadar yalan” dedi, Sunay Akin zihnimin alt bogumlarindan tok ve yumusak sesiyle.
Ismi bile yalan olan bir cisimle nasil bir iliski kurabilirdim. Olmaz dedim hemen, basit, ucuz, yalandan…
Ya dolma kalem olsa dedim, kendimle iliskilendirdigim. Nedir ki dolma kalem, neden onunla bu bag kurma istegim?
Içine mürekkep doldurulan bir yazi kalemi. Hem asil, hem antika, hem soylu, her tarafi amacina uygun malzemelerle dolu, satir satir yazarak sayfalari dolduran bir yazma araci degil mi bu?
Dolma kalem, bir kültür göstergesidir, kullanilmasi bir beceri, bir incelik gerektirir. Dikkat edilmezse etrafina içindeki mürekkebi saçar. Saçtigi yerde silinmez lekeler birakir. Istenmeyen lekelerdir, bunlar.
Ancak zamanla o lekeler birbiriyle oynasmaya, bir seylerle benzesmeye baslar, döküldügü yerde. Hatta hayaller kurmaya zorlar, insani.
Dolma kalem olsam diyorum, bazen. Her yerimi doldursam doldursam. Belli ölçülerde sizsam sizsam kagitlara. Yavas yavas agir agir sizintimdan anlamlar çikartsalar.
Korkmasa kimse uygunsuz siçrarim etrafa diye, kizginlik ve öfkeyle. Beni sevseler, sevdiklerine benimle mesaj gönderseler, mesela.
Hayal bu ya, beni hediye etseler birbirlerine. Düsündürse varligim onlari, bir seyler yazmaya zorlasa. Merak etseler beni bir çizik atip ögrenseler, rengimi. Tek rengim olsun ama! Öyle alaca bulaca ebruli her ne kadar renk varsa, içinde bastirmis emin, dingin, selim bir renk. Ne bildigin mavi ne de kursuni.
Güzel seylere imzalar attirmak istiyorum; güzel düsüncelerin aktarimi olmak, adimla anilmak, bir iz birakmak, somut olmak istiyorum, evet. Hacmim, cismim, ismim olsun. Ama kullanmasin beni kimse!
