Vehimli olmak, azgin bir harami gibidir. Ayni zamanda "birilerinin" elini , hatta yüregini de sogutan bir mefhum…
Ve en acisi ‘derinden ve saman altindan’ süzülen endiselerin elini kuvvetlendirmektedir.
Hükümet canibinden yapilan re-form "söylem"lerini VEHIMLE karsilayan kimi refiklerimizi anlamada zorlaniyorum.
Reform kelimesinin manasi "sekil degistirmek"tir. Bu degisiklik iyiye dogru da olabilir, menfiye dogru da...
O zaman bunu yapacak yetkililerin milli durusuna suizanla bakma evhamli günese karsi göz yumma EVHAMINA kapilmamali... Pesin fikir ve kim bilir hangi kayitsizligin iteklemesiyle orta yere sürülen kuruntu ve zanlar, ‘kendini insan bilen insanin" hiçbirine yakismaz.
‘Tantanasini bozan’ sivrisineklerin; insanlara tebelles olup onlari “izrar’ etmesi dogru bir hal degildir. Ya onlarin yuvalanma vasati olan batakliklar birer tenezzüh yeri mi sayilmalidir?
Böyle yapanlarin kabahati, o batagin yerli yerinde durup ona buna tafra atmasi yaninda bir mana ifade eder mi?
“Ifrat tefriti netice verdiginden daha muzir”dir. Ifrat-tefrit, her animizi ‘kiymetlendirilme nispetince’ degisik çehreler gösterir de biz anlasilmaz bir "savunma mekanizmasi" ile kisiden kisiye, gönülden gönle, himmetin cücelik ve yüceligine göre insana kaydirak oynatabilir.
‘Fitrati müteheyyic’ insanlara umutlu olmak sevk verir. ‘Meselenin künhüne vakif’ kimseler üzerindeki tesirini tartismak bile abestir bunun. Öylesi bir ‘matiyye’ sirtina veya kamçisina her daim muhtaciz.
“Vur kazmayi daga Ferhat,
Çogu gitti, azi kaldi.
Kisne kirat, kisne kirat,
Çogu gitti azi kaldi” diyerek çilesini sayhalastiran Sairler Sultani Necip Fazil'in figana benzer ifadelerine layik olanlari sadece tek bag durdurabilir; ayaklarina umutsuzluk çamurunun yapis yapis ‘sivastigi’ yeis batakligi..
“Kusku ile ümitsizligin ne alakasi var?” demeyin! Biri digerinin neticesi, öbürüyse digerinin kaynagidir.
Herkes digerinden çekinirse, yani “emniyet tesis edilmez”, herkes herkese karsi hüsnü zandan uzaklasirsa ‘yokustan düze’ nasil çikar bu millet?
