Ne çok zayii etmisiz zamani.
Dün ugruna neleri feda ettigimiz,
Her kim varsa bugün ya el olmus,
Ya da dert olmus gönlümüze.
Giden hep bir seyler koparmis,
Ömrümüzü harcadigimiz,
Bedenimizi yiprattigimiz,
Beynimizi yordugumuz,
Sevgimizi harcadigimiz,
Her ne ve kim varsa, hatira oldu simdiden,
Ölmeden, simdiden yok saydilar bizi.
Aslinda biz firsat vermisiz, herkese.
Kimsenin yapmadigini yapmisiz kendimize,
Biz müsaade etmisiz belki de çok seye,
Kimsenin de yapmadigini yap simdi,
Aynaya bakip arada, o mahzun kalbini sev,
Özür dile ve "çok üzdüm seni" de.
Sen kendi kendinin gönlünü al, seni sev.
Inan senden daha fazla seni sevecek yok.
Sen seni sevmeyi ögrenmeli ve bunu yapmalisin.
Seni sen sevdikten sonra zaten,
Seni sen oldugun için sevenleri de fark edeceksin.
Yüzündeki tebessümün isigina gelenleri de fark edeceksin.
Iste onlari kendine dost edin.
Seni seven ve seni mutlu etmek için çabalayan,
Mutlulugun ile mutlu olan, hüznüne ortak olanlardir.
Yine de sakla acilarini gösterme kimseye,
Çünkü insanlarin çogu vefasizdir,
Mutluluguna, varligina ortak olan çoktur da,
Hüznüne , derdine ortak olani zor bulursun.
En iyi dostun yine kendin ol,
Kendi derdine derman olan da yine sen ol.
Daglara, taslara kör kuyulara anlat derdini,
Ki sonradan dostum dediklerinin,
Bir gün yok olusunda tekrar kahrolmayasin.
Umut baglama insanogluna.
Demis ya yüce yaratan;
“Insan Rabbine karsilik pek nankördür" diye.
Bilesin ki, Rabbine verdigi sözü tutmayanin,
Sana verdigi sözü tutmasini da bekleme.
Öyleyse, hiçbir seyi ve hiç kimseyi,
Hak ettiginden fazla sevme.
Ömrünü de bosa heba etme.
