Bediüzzaman, salavatı duaların kabulünün anahtarı olarak görür. Çünkü her dua, önce Hz. Peygamber (asm)’e salât ve selâm ile başlarsa, makbuliyet kazandığını beyan eder.
Meselâ Mektubat’ta der:
“Salavat, duanın başında ve sonunda olduğu için, o dua makbul olur. Zira salavat makbuldür, arada kalan da onun hürmetine kabul olunur.”
Salat u selam, Peygamber Efendimiz’e (asm) yakınlık vesilesidir aynı zamanda
Bediüzzaman, salavatın insanı Resûlullah’a yaklaştırdığını, onunla manevî bağ kurdurduğunu ifade eder.
Hz. Peygamber’e (asm) salavat getiren bir mü’min, hem kendi günahlarının affına vesile bulur hem de Efendimizin şefaatine mazhar olur.
Zikir ve tesbihlerde salavat mevzuuna gelirsek, Risale-i Nur’un derslerinde, özellikle Hizb-ül Ekber-i Nuriye ve Cevşenü’l Kebîr gibi duaların şerhlerinde salavatın sürekli tekrar edilmesini tavsiye edilir.
Ona göre salavat, “en geniş ve kuşatıcı zikirlerden” biridir.
Salavatın ahir zamandaki ehemmiyeti daha mühimdir. Bediüzzaman, ahir zamanda salavatın öneminin daha da arttığını belirtir.
Çünkü ümmetin parçalanmışlığı, fitneler ve belalar karşısında birlik, rahmet ve iltica kapısı salavattır. Şualar’da, salavatın büyük bir manevî sığınak olduğunu söyler.
Kendi hayatında da salavat getirmenin büyük yeri vardır. Bediüzzaman, mektuplarında talebelerine sık sık salavat getirmelerini öğütler.
Özellikle “Allahümme salli alâ seyyidinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ecmaîn” şeklinde kısa ve öz salavatları tercih eder. Namaz tesbihatında ise, bu ifadelerin başına " elfü elfü", yani milyon kere kelimelerini koyar.
Bediüzzaman’a göre salavat, sadece bir zikir değil; duanın kabul vesilesi, günahların affına sebep, Peygamber (asm)’e yakınlık ve ahir zaman fitnelerine karşı bir sığınaktır. Salavat, Risale-i Nur talebelerinin en çok önem verdiği zikirlerdendir.