Masum degiliz, çünkü hepimiz birilerinin hikayesinde kötüyüz. Masumiyet çocuk ve ihtiyarlara aittir. Bilerek veya istemeyerek birilerinin hikayesinde kötü karakteriz. Kalp kirmak Kabeyi yikmak gibidir ya hani. Kirdigimiz kalpler ninemizin Çin mali porselen tabaklari gibi, ucuz bir o kadar da degersiz. Ya o kirdigimiz kalpte yüce Yaradan varsa! Insani Esref-i mahluk yapan merhametidir bana göre. Merhamet acima duygusu degil, insan oldugu için insanca muamele etmektir.
Bir dönem kisinin suçsuz olduguna akrabalarindan belli sayida insanin sahitligiyle karar verilmistir. Daha ilginci, suçlulugu ortaya çikarmak için bedensel sinamalara basvurulmustur. Sözgelimi Fransa’nin bazi bölgelerinde cinayetle suçlanan birisi korlar üzerinde yürütülür, iki gün sonra hâlâ ayaginda izler varsa suçlu kabul edilirdi. Ayni sekilde bir dönem “su iskencesi” denen yöntem uygulanmistir. Buna göre suçlanan kisinin sag eli sol ayagina baglanir ve kisi suya atilirdi. Bogulmazsa suçlu, bogulursa suçsuz oldugu anlasiliyordu. Bogulmadiginda suçluydu zira su bile onu kabul etmiyordu. Suçsuz oldugunu ispatlamasi için suyun onu kabul etmesi yani bogulmasi gerekiyordu.
Yolda bir baskasina zarar verecek bir nesneyi oradan kaldirmakta merhamettir, sokak hayvanlarina bir kap su vermekte merhamettir. Biz Adem ogullari atamiz Kabilin taraftari olmusuz. Hisim akraba demeden acimasizca dilimizle Habil’leri hunharca öldürüyoruz, hani kardestik. Hiç birimiz bu sebeple masum degiliz. Ormanlari yakan insanoglu, hayvanlari zevk için öldüren insanoglu, kadina siddet gösteren insan oglu, sabi sübyan çocuklara istismarda bulunan yine insan oglu hiçbirimiz masum degiliz. Vefa ölmüs basimiz sagolsun lakin bu isin Istanbul’da bir semt adi olarak kalmis. Saygi bitmis, sevgi sizlere ömür. Selam bile bir menfaat var ise veriliyor olmus. Menfi duygular askin önününe geçmis, sevdalar insan kullanmak olmus. Sonra hepimiz masumuz diyoruz, iste hiçbirimiz masum degiliz.
Tebessümün bile sadaka oldugu yüce bir Dinin mensubuyuz. Yarim hurmanin cennet kapisi açtigi bir dönemdeyiz, merhamet ve sevgi ile harmanlanmis alçak gönüllü olmak tevazunun kendisi degil mi? En son be zaman bir yetim basini oksadik? En son ne zaman yoksulu giydirdik? Tatli sözün sadaka oldugu bir zamandayiz, hiç tatli söz söyleyip yüzlerde tebessüm olusturduk mu? Hiç birimiz masum degiliz iste, dedim ya bitilerinin hikayesinde kötü karakteriz iste.
Insanlik ölmüste tabuta çoktan konmus, beles mezar bulunursa gömülecek. Dostluk ve arkadaslik can çekisiyor her an gitti gidecek. Akrabalik sözde kalmis, dil döndükçe akrabayiz. Kiymetli okurlarim gönül almak en büyük erdemdir ve dahi bu aldigimiz gönülde olmak iste o vakit insan olmaktir. Sürçü lisan ettiysek affolan. Sizin En kiymetliye emanet ediyorum, hosça kalin…