Az önce bir video izledim çocuklarda kararlilik ile ilgili ve sonunda çok önemli bir konuya parmak basti:
GÖZ TEMASI!
Bir an aldi götürdü beni çocukluguma...
Haksiz yere yedigimiz dayaklardan daha çok aci veren bakislardi. Gözleriyle "egitmeye" çalisirlardi ebeveynler. Uzmanlar bunun ne kadar yanlis oldugunu söylüyor simdilerde...
Öfkeyle dolu bir bakis, çocugun kalbinin zayiflamasina sebep olurmus. Kararliligina degil. Zaten o bakistan titreyen çocuk, yenilgiyi bastan kaybediyor ve zayif bir kisilik olarak büyüyor. Özgüven, özsaygi ve özsevgiden uzak, baskasini mutlu edeyim de ben olmasam da olur mantigiyla büyütüyor kendini. Sözde anne baba yetistiriyor. Üstüne bir de gurur duyuyorlar: "Bir bakisimdan anlar geregini yapar!" diyerek.
Ne aci!
Evlat cephesinden bakinca, baskici ebeveynlere maruz kalip kendin olamamak var.
Ebeveyn cephesinden bakinca ise aman basina kötü bisey gelmesin, yanlisa düsmesin, tertemiz kalsin benim evladim, telasinda olup koruyuculuk görevinin tamami kendilerine aitmis gibi evlatlarini "sahip olduklari bir mal/esya"olarak görmeleri var.
Evlat, birey oldugunu ispata çabalarken; ebeveynler, israrla kendileri gibi olsun telasi ve tedirginligindeler...
Bir zamanlar biz onlarin geçtigi yoldan geçtik. Sartlar çok farkli olsa da. Lakin onlar bizim yasimiza henüz gelmedi. O yüzden olgunluk, hosgörü, saygi, sevgi ebeveynlerde fazlasiyla olmak zorundadir.
Acaba neden ebeveyn ve evlat, olmasi gerektigi lakin sadece toplumsal kodlamalarin getirisi olan "AILE" olgusunu tam olarak gerçeklestiremiyorlar?
Hiç düsündük mü? Lütfen objektif olarak bakalim. Yoksa çocuklarimizi kaybederiz. Her yer tuzak dolu. Sen sahip çikmaz da koruyacagim derken sikarsan balik gibi kayar gider avuçlarindan. Çocuklarimiza göz kulak olacagiz derken kaybetmeyelim. Ne çok basibos ne cok sikbogaz. Sonuçta onlar sadece emanet bize. Sahibi olan ALLAH koruyacaktir.
Önce SEVGI...
Rabbim çocuklarimizi da bizleri de ISLAMLA sereflendirsin. Izzet seref isteyene KUR'AN yeter.
Selam ve dua ile. ..