Son sürat “TAS" lasiyoruz!
Betonlarin arasinda kaldigimiz yetmezmis gibi kalplerimiz de tas kesildi. Artik ne yana baksak enaniyet fiskiriyor.
Agaçlar kesilip içinde huzur olmayan çok katli binalar ya da elindeki üç kurusu da nereye harcasam diyen kapitalizm köleleri için avmler dikiliyor!
Gittikçe “TAS" lasiyoruz!
Üstelik çogumuz taslasan, körlesen, sagirlasan kalplerimizin çigliklarini duy(a)madan!
Hâlbuki iyiyi, kötüyü, güzeli, çirkini hisseden bir kalbimiz vardi. Sözcüklere dökmese de duygularda yasayan...
Yaratilista programlanmis takva ve fücur ile hakki batildan ayirma yetisiyle hakikati isiten kalplerimiz vardi.
Bir zamanlar merhamet, sefkat, fedakarlik, vefakarligin ana merkezi gönüllerdi. Bir kalbi kiran Kabe'yi yikmis sayilirdi. Artik bu degerlerin can çekistigini hatta tükendigini görmek insan kalana aci veriyor. Kime dokunsam dertli, umutsuz, vazgeçmis ve çaresiz...
Umarsizca “TAS" lasiyoruz!
Sagim solum “beton"arme! Daglara taslara çok katli mutsuzluk yuvalari konduruyorlar bitmek bilmeyen. Mantar gibi türeyen yüksek binalar. Ölsen kimsenin haberi olmayacagi, insanliktan çikmis yürüyen tas hükmündeki komsuluklar! Evin içindeki huzursuzluklari artik siz siralayin...
Hanimefendinin her davete ayri giydigi ayakkabisindan taktigi çantasindan tutun da evin duvar kagitlarinin degismesine kadar.
Evin erkegi, (ki artik pek hükmü de yok! Ne de olsa kadinlarimizin çogu çalisma hayatinda) altta kalir mi hiç! O da son sürat madem bu kadar çalisiyorum iphone bilmem kaç (neredeyse her gün bir üst modelini çikariyorlar!) benim de hakkim diyerek çoluk çocugun, ihtiyaç sahiplerinin rizkini, biraz daha güçlü bomba atsinlar (!) diye yahudiye veriyor! Hem de tüm (öz)güveniyle! Adamlar(!) isinin en güzelini yapiyooor caniiim!!!
Sen de haklisin!
Müslümanlarda bu “yürek"sizlik oldugu sürece!
“Tas tas degil bagrindir tas senin
Nereni nasil yaksin söyle bu ates senin”.