Gazze...
Yeryüzünün vicdan terazisi orada kırıldı.
Bir yanda açlık, enkaz, susuzluk ve ölüme sabreden insanlar; öte yanda hâlâ sessizliğin konforunda yaşayan bir dünya…
Günlerdir aynı cümleler dönüp duruyor: "Gazze için dua edin."
Evet, dua elbette kıymetlidir. Ama sadece dua etmek, acıyı hafifletmez. Çünkü Gazze, artık sadece dua ile değil; fiilî destekle nefes alabilir.
Bir baba, çocuğunun cesedini taşırken gözleriyle bir şey söylüyor:
"Benim çocuğum öldü, ama sizin çocuklarınız için yaşıyorum."
O an düşünüyorsun dostum;
"Benim çocuğum olsaydı, ben ne yapardım?"
İşte o soruyu kendimize sormadıkça, hiçbir duamız tam anlamını bulmayacak.
Gazze'de su yok, ilaç yok, elektrik yok.
Anneler aç, çocuklar susuz, hastaneler boş.
Bunların hepsi bir rapor değil; bir utanç belgesi aslında.
Bir insanlık muhasebesi…
Türkiye'de hemen her camide Gazze için dua var ama aynı zamanda bir eksiklik var: Fiilî dayanışma.
Cemaatlerimiz, gönül dünyamızın kökleri, bugün Gazze için yeterince sahada değil.
Vatandaşlar da bunu görüyor, söylüyor, içten içe sitem ediyor:
"Her gece Teheccüd Namazı'nda dua edin diyorlar ama Gazze'ye bir ekmek, bir çadır göndermiyorlar."
"Kendi projelerinde meşguller, ümmetin kalbiyle ilgilenmiyorlar."
"Ablukayı kırmak için ses çıkarmıyorlar."
Evet, belki hepsi değil ama büyük çoğunluğu sessiz.
Oysa sessizlik de bir tercihtir — ve bazen zulmün ortağı olur.
Gazze'ye ulaşmak için yola çıkan Sumuud Filosu, sadece bir yardım seferi değil; bir vicdan çağrısıydı.
Türkiye'den birkaç gönüllü, hayatlarını riske atarak bu filoya katıldı.
Ama bu destanı büyütmesi gereken, cemaatler, vakıflar, topluluklardı.
Ne yazık ki ses yok, sahiplenme yok, seferberlik yok.
Oysa bir cemaatin büyüklüğü yaptığı açıklamayla değil, attığı adımla ölçülür.
Bugün Gazze'ye uzanan bir el, bin dua değerindedir.
Ve o el, geciken her saniyede bir çocuğun yaşamına mâl oluyor.
Hiç olmazsa karınca misali safımızı belli edelim.
Boykot edenler, yardıma koşanlar, ses çıkaranlar…
Hepsi küçük ama anlamlı bir kıvılcımdır.
Çünkü mesele sadece "yardım göndermek" değil; "insan kalabilmek"tir.
Gazze için konuşmak kolay, ama hareket etmek cesaret ister.
Gazze için ağlamak kolay, ama aç olanı doyurmak irade ister.
Gazze için dua etmek kolay, ama zulme karşı saf tutmak yürek ister.
Artık herkes şunu bilsin:
Bu çağda sessizlik, tarafsızlık değildir.
Gazze'de çocuklar ölürken "meşgulüz" diyemezsiniz.
Cemaatler, vakıflar, dernekler; siz susarsanız, halkın sesi kısılır.
Dua ederken ellerimizi kaldırıyoruz; ama gönlümüzü, emeğimizi kaldırıyor muyuz?
Bu çağ, vicdanın sınandığı bir çağ.
Gazze, sadece Filistin'in değil, hepimizin imtihanıdır.
Biz susarsak, biz gecikirsek, biz unutursak…
O çocukların gözyaşı sadece toprağa değil, bizim kalbimize düşer.
O yüzden bir kez daha söylüyorum:
Dua yetmez. Fiilî destek şart.
Sadece dilimizle değil, elimizle, emeğimizle, kalbimizle Gazze'nin yanında olmalıyız.
Ve unutmayalım…
Gazze, hâlâ direnişin adıysa; bizim de hâlâ utanma hakkımız var.
Ercan Kutlu
Türkiye Yerel Basın Birliği Genel Başkan Yardımcısı
Medya90 & Medyahatti.com.tr & BahçekentHaber.com İmtiyaz Sahibi